این نوشته جزییاتی درباره تجربیات عملی و البته اندکم در زمینه باغبانی هست که مخاطب خاص خودش رو داره . در نوشته باغی در کویر درباره این گفتم که چطور با روش هایی می توان جلوی مصرف زیاد آب رو در کشت محصولات گرفت. در میانه صحبتهام درباره باغی که خودم روی اون کار میکنم گفتم. در این نوشته میگم که خودم چه کارهایی انجام دادم و درباره شرایط محیطی ای که در اون کارهای باغبانی میکنم توضیح مختصری میدم.
از ابتدا و قبل از این که این کار و شروع کنم دیدگاهم این بود که با توجه به استعداد زمین نوع گیاهی که قصد کاشت اون رو داریم رو انتخاب کنیم.اما یک نکته مهم رو باید در نظر گرفت و اون هم آینده اقلیمی منطقه هست. برای منطقه جغرافیایی ای که از لحاظ اقلیمی سال به سال از میزان بارش سالیانه کاسته میشه و سطح آبهای زیرزمینی مدام پایین و پایین تر میره ، اگر میخواهید برنامه کشت بلند مدتی داشته باشید و درختهایی با عمر بالایی بکارید حتما باید آینده رو در نظر داشته باشید.
یه مقدار باید اون شم آینده نگرانه خودتون رو بکار بندازید و با برنامه ای بلند مدت تر آغاز به کار کنید. چه بخواهید و چه نخواهید کلان روند تغییر شرایط اقلیمی اینجا کاملاً در پیامدهای تصمیم ما اثر گذاره.
بر همین اساس من روی زمین تقریباً بی آبی که مشغول هستم ، تصمیم به کاشت محصولاتی مثمر اما در عین حال نیازمند آبیاری ناچیز تا حتی بدون آبیاری گرفتم و البته در آینده به تعداد و تنوع اونها افزوده میشه.
درخت انگور یکی از درختهای انتخابی من بود. انگور با توجه به خاصیت رشد خوبش هم دارای محصول و هم جلوه زیبایی به محیط میده. من برای کشت انگور از یه روش جالب استفاده کردم که در آینده نیازی به آبیاری به اونها نداشته باشم. طبق شنیده هام از این روش در مناطق مختلف ایران برای کشت دیم این محصول استفاده میشه اما تا به حال ندیده بودم تا اینکه خودم امتحان کردم. در این روش انگور رو در عمق بیشتر میکارند و هر سال با رشد انگور و بالا اومدن ساقه انگور خاک پای ساقه درخت اضافه میکنند تا زمانی که ساقه از سطح زمین بالاتر بیاد. در این روش به دلیل عمیق بودن محل ریشه گیاه نیازی به آبیاری نیست. ضمن اینکه به نظرم نباید زیاد توقع محصول آنچنانی داشت اما برای هدف من که سرسبزی محیط در عین حال استفاده حداکثری هستش مناسبه.در اینجا تاکید میکنم که این روش رو خودم به همین صورت ناقص تجربه کردم و هیچ گونه ادعایی مبنی بر علمی بودن این قضیه ندارم. لطفاً قبل از انجام اینکار حتماً تحقیق کنید و از مهندسان کشاورزی مجرب مشاوره بگیرین.
عناب ، توت و بادام هم از درختهای کم آب و مقاوم به آب و هوای خشک هستن. از محصولات زراعی هم زعفرون رو انتخاب کردم که امسال سال دوم کشت اونها بود. که بعد از کندن علف های هرز ، کودهی و آبیاری میشن تا برای گل دهی ابتدای زمستان آماده باشن. امیدوارم محصول بده .
محصولاتی که انتخاب کردم تقریباً عمر های بالایی دارند و اگر اتفاق خاصی نیوفته و با یک برنامه آبیاری اقتصادی و مناسب تا سالهای سال باقی میمونند.
اما هدف من در گذراندن بخشی از وقتم در امور باغبانی فقط لذت برداشت مقداری محصول نیست که با هزینه شاید بسیار کمتر از بازار قابل تهیه هست بلکه آرامش و کمک به بودن در فضای ذهن آگاهیه که من رو علاقه مند به این فعالیت میکنه. بزودی در نوشته ای جداگانه در اینباره توضیح کامل میدم.
از خصوصیات محیط زمینی که روی اون کار میکنم اینه که در محیطی دور از جاده قرار داره و سکوت نسبی آرامش بخشی همیشه حکمفرماست که فقط صدای باد میتونه با پیچیدن در لابلای درختان کاج نقره ای میتونه این سکوت و بشکنه.
در مورد خاک این زمین هم بگم که افتضاحه و اصلاً بدرد کشت محصولات گیاهی نمیخوره. شن و سنگ کامل . و این شرایط رو خیلی سخت میکنه.
آب کم و زمین شنی ، سنگی و ماسه ای فکر میکنم بدترین چیز برای کشت درخت باشه اما میشه با روشهایی بهبودهایی ایجاد کرد.
اینجا جایی که وقتی از های و هوی شهر خسته میشم میتونم بیام و دمی بیاسایم.درسته که مانند طبیعت اصیل و بکر نمیشه اما شبیه سازیه هر چند نافرمی از اون هست. مخصوصاً سکوتش.
احتمالاً من موقتاً برای یکی دو سالی اینجام اما سعی ام بر اینه که آرامش و حداکثر تجربه رو بدست بیارم و اگر هم کارهایی انجام میدم با یک نگرش بلند مدت تر جوری باشه که برای نفرات بعدی هم مفید باشه. باشد که اینگونه شود.