فاصله زمانی انتشار پست هام توی وبلاگ خیلی طولانی شده و چندین بار مطالبی را در حال نوشتن بودم اما چون همزمان کاری پیش آمده رشته افکارم پاره شده و مطلب نیمه کاره مانده و در وبلاگ نزاشتم. آنقدر درگیر روزمرگی شدم که اصلاً حساب کتاب اینکه چه زمانی از انتشار آخرین پستم گذشته را به خاطر نمی آورم و به گمان اینکه زمان زیادی نگذشته مطلبی هم آماده نمی کنم. اما ایبار با نوشتن از همین مشکل میخواهم حداقل یک غبار روبی از این فضا بکنم.
وقتی می خواستم وبلاگ و وبسایت مسیر آینده را بزنم، بدون برنامه ریزی نبود اما کارها آنطوری که دلم میخواست پیش نرفت. اما چون کلاً من کارها را خیلی با صبر و حوصله پیش می برم (البته دیگران ممکنه عبارت دیگه ای را بکار ببرن :)) ، برای این موضوع هم به دنبال سریع کار کردن نبودم. تا زمانی که احساس کردم که برای نگه داشت این فضا باید هزینه هایی انجام داد که در مقابل ما به ازایی ندارد و همین کار حداقلی ای که انجام میدهم را می توان در فضا های ارزان تر و بی دردسر تری انجام داد. به همین دلیل در این اواخر چند بار به سرم زد که نقل مکان کنم به جایی دیگر که شاید هم در هزینه ها صرفه جویی کرده باشم و هم شاید تعامل بیشتر با دیگران داشته باشم. برای وبسایت مسیر آینده هم آن انگیزه های اولیه را در خودم احساس نمی کردم چون درآمدم از جای دیگری تامین می شد و مسیر آینده تنها بار اضافی ای بود که بر دوشم احساس می کردم. فشار کاری در سال گذشته هم مزید بر علت شد که انرژی خودم را بر روی کارم متمرکز کنم.
مورد دیگر مسئله گسترش و افزایش تعداد اعضای خانواده بود که با موفقیت انجام شد و قطعاً این کار هم انرژی بر ، زمان بر و هزینه بر هست اما از نتیجه آن راضی هستم و پروژه با موفقیت به پایان رسید.
از معضلات گرانی، تورم، احتمالات برخورد نظامی ایران و آمریکا، کرونا و …. نیز بگذریم.
حتما تا حالا متوجه شدین که تمام نوشته های بالا توجیهاتی برای به تاخیر انداختن کار هایی بوده که باید انجام میدادم و ندادم. بریان تریسی کتابی دارد به نام بهانه ممنوع. باید این کتاب را در سر لیست کتابهایی که باید خوانده شود قرار دهم. شاید فرجی بشود. مطمئناً اگر تغییر مثبتی در روند کاریم صورت گرفت، اینجا و در این وبلاگ آن را خواهم نوشت وگرنه هیچ کس نه این نوشته و توجیهات من را می خواند و نه دلایل شکست چیزی که وجود ندارد.