بارها قصد راه اندازی یک وبلاگ* داشتم اما از ادامه کار منصرف شدم. به نظرم برای تولید محتوا باید حرفی واسه گفتن داشته باشم که وقتی محتوایی ارائه میکنم ارزش خوندن داشته باشه. اگرنه اون محتوا رو توی دفتر شخصی ، برای خودم مینویسم . اینکارو نه تنها برای مخاطب بلکه برای احترام به خودم انجام میدم. البته شاید نشه همیشه محتوایی در خور مخاطب تهیه کرد اما سعی و تلاشم بر این قضیه هستش. امیدوارم اینکار با موفقیت همراه باشه.
وبلاگ های خوبی در فضای آنلاین کشور هستند . یادم میاد یکی از اولین وبلاگهایی که سالها پیش خواننده همیشگی اون شدم وبلاگ یک لیوان چای داغ حامد قدوسی بود که اوایل خیلی پر شور و اشتیاق مطلب مینوشت اما بعد ها کمتر شد و یکم تخصصی تر. یکی از وبلاگ های خوب دیگه ای که می خوندم اما این اواخر دیر به دیر آپدیت میشه ، وبلاگ روزنوشت های بهساد بود. بعدها وبلاگ های زیادی رو بهشون سر میزدم اما هیچکدوم حال و هوای نابی که دوست داشتم رو نداشتن. تا اینکه با وبلاگ روزنوشت های محمد رضا شعبانعلی آشنا شدم. با اینکه در طرح متمم فعالیت خوبی ندارم اما سعی میکنم همیشه مطالب وبلاگ محمدرضا شعبانعلی رو مطالعه و استفاده کنم. همیشه به دیگران هم توصیه میکنم این کارو بکنن. و یک وبلاگ هم که به تازگی باهاش آشنا شدم وبلاگ شاهین کلانتری هست. توصیش میکنم به کسانی که تازه میخان نویسندگی و تولید محتوا کنن .
سالها پیش خودم 2 وبلاگ راه اندازی کردم که در همون ابتدای کار بعد از گذاشتن چند پست ادامه ندادم. اما میخام ایندفعه با انرژی و آگاهی بیشتر به این کار ادامه بدم .
موضوعاتی که تو این وب نوشت یا وبلاگ درموردش مینویسم محدودیت در نوع موضوع نداره . اصلا کارکرد وبلاگ در اکثر مواقع اینه که دلنوشتس. البته من سعی ام بر اینه که محتوای مطالب در کل پراکندگی نداشته باشه و موضوع تخصصی مورد علاقم یعنی آینده پژوهی رو بیشتر بهش بپردازم اما در مجموع هدفم اینه که همینطور که یک موضوع برای من جذابیت ایجاد میکنه بتونم به خواننده هم انتقالش بدم.
فکر کنم برای پست اول کافی باشه.
ممنون که با من هستین.